Bahorning aprel oyi edi. Gulistonning markazida yashaydigan Madina uyidan chiqib , shaxar parki tomon yo’l oldi. U shoshilib borar, goh yugurar, goh sekin yurardi . Chunki uni manzilda sevgan yigiti kutmoqda edi. Park o’zi bilan juda achinarli manzarani namoyon qilardi. Bu joyning faqat park degan nomidan bo’lak hech narsasi yo’q edi. Biroq visol onlarini qumsab kelgan Madina uchun bu yerdanda ajoyib joy yo’q edi dunyoda. Demak, Madina kelishilgan joyga, ya’ni parking markazidagi skameykalarning qizil ranglisini oldiga kelib turdi. Uning tanlaganidan esa darak yoq edi. Madina bunga ko’nikib ham qolgan. Sobir ishli yigit bo’lgani tufayli barcha vaqtini suyganiga bera olmasdi. Sobir kelgach Madina bilan bir-necha bahtli soatlarni birga o’tkazishdi. Shu tariqa oylar o’tib ketdi. Kunlarning birida qiz aylanishdan uyga qayt- gach, mexmonxonada onasi bilan o’tirgan sovchilarni ko’rdi. Daxshatdan uning oyoqlari qaltirab ketdi. Chunki madinaning otasi qizining adi-badisiga quloq soladigan odam emas edi. Qiz noiloj mehmon dushmanlarga choy berdi. Qani endi zahar bo’lsa-yu, qo’- shib bersa. Madina ko’zga yaqin qiz bo’lgani uchunmi, qomati raso bo’lgani tufaylimi, oilasi yoqgani sababmi, sovchilar shu qizdan boshqani kelin qilmaymiz deb turib olishdi. Ularning oilasi ham qizning otasiga maqul bo’ldi. Qizning oh-zoriga qaramay non sindirildi. Madina uchun eng ogir zarba hali oldinda edi. U Sobir akasining oldiga borib, dardini to’kib soldi. Yigit uning gaplarini tinglagach, o’zi ham uylanayotganini aytdi. Madinaga baxt tiladi. Endi qiz taqdirga butunlay ten bergan edi. To’y kuni belgilandi. Yigit bilan uchrashuvga chiqishga qiz qatiyan qarshilik bildirdi. Peshonamdagida, to’ydan keyin ko’rarman -derdi u. To’y kuni Madina kelinlik libosida, yangi uyiga ketish uchun tayyor bo’lib turardi.Kuyov bola Madinaning uyiga oq Lasettida keldi. Doiraning qasir-qusurida kuyov navkarlar sho'x o'ynashar edi. Madina ularning shodon tovushlarini eshitar, ichiga sham yoqsa yorishmasdi. Kuyov qop-qora kastyum-shimda kelinning yoniga kelib, Madinaga gul uzatdi. Qiz boshini ham ko’tarmasdan gulni oldi.U hech qachon erining yuziga qaramas- likka ont ichgandi. Biroq qiziquvchanlik ustun kelib, Madina kuyovga qaradi. Qaradi-yu qotib qoldi. Uning qarshisida miyig’ida kulgancha Sobir turardi. -Nega uchrashuvga chiqmading?-so’radi Sobir sekingina. Madina javob bera olmadi. Uning tili qotib qolgandi. Sobir javobni ham kutmay qizni yetakladi. Ko’z ochib yumguncha to’y ham o’tib ketdi. Madina yangasi bilan yoshlar uchun tayyorlangan xonada chimildiq ortida uxladi. Azonda turib ko’chalarni supurdi. Kunduzga yuz ochdi marosimi turardi. Yuz ochdidan so’ng mehmonlar uy uylariga tarqalishdi. Qiz nima qilishini bilmay chimildiq ortida o’tirar edi. Shu payt uning yosniga kuyov janoblari kirib keldi -Salom go’zal qiz. Qanday, charchash bo’madimi?-So’radi u kelinning yoniga o’tirib -Basharangiz qursin, nega oldinroq aytmadingiz?-Madina kuyovining yelkadiga sekingina urib qo’ydi. -Surpiriz qilmoqchi edim, Birdan Madina yig’lab yubordi. Sababi so’ralganda, “Xursandman” deb javob berdi. -Bugun ko’p charchab qolma, hali oldinda uzun tun bor!-deya Sobir chiqib ketdi. Madina kunning qolgan qismini sabrsizlik bilan o’tkazdi. Soat o’ndan o’tkanda Sobir chimildiqni ko’tarib kirib keldi. Madinaning yoniga o’tirib irimlarning barini qildi. Shu payt tashqariga qaragan deraza ochilib, ichkariga mushuk otilib kirdi. Sobir ham kutib o’tirmay, mushukni ushlab, egniga yashirgan pichog’ini olib bechora hayvonni so’yib tashladi. Madina sho’k holatida edi. Chinqirib yuborishdan o’zini zo’rg’a tiydi. -Raxmat,-deya Sobir so’yilgan mushukni tashqariga qayta uloqtirdi. -Nima qiganiz bu?-so’radi Madina qaltiroq ovozda. Sobir javob bermadi. Qon tekgan choyshbni ham tashqariga otdi. -O’rinni sol, xotin.-buyurdi Sobir. Madina buyruqni bajardi. Zamon o’tmay Sobir Madinani quchoqlab o’pa bosh- ladi. -Sen menikisan,-takrorlardi u,-faqat menikisan, qancha kutganimni bilasanmi? Sobir Madinani toshakka yotkizib, ko’ylagi etagini ko’tardi. Xotinining op-poq qornidan o’paishga tushdi. -Agar menga berganingda, seni ikki dunyoda ham olmas edim, -Sizga beradigan axmoq yo’q,-dedi Madina shodon tovushda. Sobir miyig’ida kulgancha ishda davom etdi. Baquvat qo’llari bilan qizning zarli lozimini yechib oldi. Madina dag’-dag’ qaltirardi. Uning oyoqlari ham Sobir orzu qilgandek edi. -Seni o’zimniki qilaman, -Sobir shu so’zlarni aytdi-da, tayyor holatga kelgan erlik olatini qizning g’ururiga to’g’irladi. Qiz ichini issiq va qattiq narsa to’ldira yotganini his qildi. Unda juda yoqimsiz hislar uyg’ondi. Biroq juft xaloliga yoqish uchun og’riqlarga ham chidashga tayyor edi u. Sobir bir oz qizib olgach olatini qizdan chiqardi. Toza latta olib qonni tozaladi. -Og’ridimi? -Yo’q,-yolg’on gapirdi qiz. -Aldama, og’rigan. Boshida shunday bo’ladi. Jonim,-Sobir xotinining ko’ylagininiham yechib oldi. Endi madina butunlay yalong’och xolatda yotar edi. -Sizni sevaman, -Madina Sobirning bo’yniga osildi. Sobir aloqani yangiladi. Kirar-chiqar, oldinga-orqaga, sekin-tez. Shunday qilib Sobir iroda kuchi bilan urug’ni uzoq ushlab turdi. Madina boshngandan keyin,u ham boshqa bardosh bera olmay xotining ichiga urug’ini to’kib yuboirdi. Endi u Madinani quchoqlab yotar, sochlaridan silab erkalardi. -Bu boshlanishi,-Dedi Sobir qizning ko’kraklaridan o’pib,-Hali biron hafta uxlatmayman.