(DAVOMI... Dadam ish bilan safarga ketgandilar, akam boshqa viloyatda o‘qirdi. Dugonamnikiga boraman deb, Maxliyo xolamni aldadim. Zohid bilan kechki ovqtani yedik. Keyin, mashinasida uyimga kuzatib qo‘ymoqchi edi, telefoni jiringlab qoldi: –Alo, ha eshitaman? – … –Nima? Hozir yetib boraman? – deb baqirib yubordi. –Tinchlikmi? – dedim xavotirlanib. –Yo‘q, oyimni og‘irlashib qolibdilar – dedi. Men indamadim. Birga ularnikiga bordik: –Yur Nodira, tez kir, oyim yolg‘iz – deya, tez kirib ketdi. Orqasidan men ham kirdim. Eshikni ochdi. Shubhalana boshladim-u lekin, oyisining betobligi hayolimdan chiqmasdi: –Kir, dedi. Kirib, asta mehmonxonaga o‘tdim. Niyatini tushundim-u tezda orqamga qaradim. Zohid kulib turardi: –Bu nima qilganingiz? Qo‘yib yuboring, ketaman! – deb baqirdim. –Bilaman bu xato, lekin meni kechir, iltimos. Seni sevaman. Boshqa yo‘lini topa olmadim. Bugun meniki bo‘lasan… Afsus… Sevganimga, o‘zimga, sha’nimga, oilamga xiyonat qildim… Zohid meni aldamadi, tez orada sovchilari keldi, to‘yimiz belgillandi. To‘y bo‘ldi… Hamma bir ko‘rishda oshiq bo‘ladigan ko‘zimga bir umrga mung tushdi. Bir kuni uyga borsam, dadam do‘ppilarida endi ketmoqchi bo‘lib turgan ekanlar: –Tinchlikmi dada? – desam. –Qizim tinchlikmas… Bobur akangni o‘g‘li Nurbek Rossiyadan kelganiga bir oy ham bo‘lmasdan, olamdan o‘tdi. Yuragi kasal ekan… Hushimdan ketib qoldim… Nurbeklarnikiga borganimda, uni so‘ngi yo‘lga kuzatib bo‘lishgan ekan… Ikkinchi singlisi oldimga kelib, quchoqlab oldi, yig‘i aralash pichirlab gapirardi: –Opajon, akam sizni sevardi. Rossiyadan qaytganidan keyin aytmoqchi bo‘lgan ekan. Lekin, u yerdagi og‘ir mehnat yuragiga og‘irlik qilib, kasal bo‘lib qolibdi. Ozgina ishlay ketaman, deb yuraveribdi. Tuzalmasligini bilib, uylandim, deb sizni aldabdi. Buni kelganidan keyin, o‘limi oldidan aytdi… Ko‘z yoshlarimni to‘xtata olmasdim… Oradan oylar o‘tib o‘g‘lim tug‘ildi. Ismini unga atab Nurbek qo‘ydik… TUGADI).