Mashinani, yog`iga qarab benzinini to`ldirdi. Hatto, u-yer-bu yerini ham artib, mator qizishi uchun kalitini burab yurg`azib ham qo`ydi. O`zi esa singlisini xonasiga kirib, javonlardagi taxlangan kiyimlarini bir sumkaga joylab chiqdi... Mashina bilan darvozdan chiqar ekan, qo`llarini duoga ochib, o`ziga oq yo`l so`radi. Avval mashina ro`lini chapga, qishloq etagidagi qabriston tomon burdi. Ota-onasi qabrlari boshiga kelib, ularga atab tilovat qildi. So`ng anchayin hotirjamlik bilan kasalxona tomon oshiqdi... Asta palatga kirib bordi. Ikki kishilik palata o`ng tomondagi kiravatda singlisi, chap tomonda o`rta yoshlardagi ayol o`tirardi. Temur ayol bilan salomlashdi. Akasini ovozidan tanib, sho`sha-pisha o`rnidan qo`zg`algan Ruhshona hayratdan qotib qoldi. Kecha nafrat bilan boqib, g`azabda eshik tutquchini yulib, zarda bilan chiqib ketgan akasi o`rnida. Orasta kiyingan, soqol-moylovi olinib, sochlariga taralgan. Avvalgidek mehrli nigohlar bilan boqadigan akasini ko`rdi. Tumur Ruhshonani yoniga cho`kdi, yelkasini yelkasiga tekkazib ham oldi. Xonadosh ayol, nozik gaplar bo`lini fahmladimi! Yoki o`zini boshqa zarur ishi bilanmi! ``Hozir kelaman.`` degancha chiqib ketdi. Temur ko`p jim o`tirmadi. - Tuzukmisan endi? Ruhshona hali ham ko`zlariga ishonmay, qo`rqa akasiga bir ko`z tashlab qo`ydi. - Hech qayering og`rimayabdimi? Ruhshona bosh chayqadi. - Unday bo`lsa yaxshi! Temur asta Ruhshonani qo`llaridan tutdi. Titrayotgan barmoqlarni, ohista siladi. Temur kuldi. - Hayot ham huddi turfa yo`llarga o`xshash, gohi ravon, gohi balant pas, o`ydin chuqur. Yaxshi shofyor, mashinasini qadriga yetgan shafyor tekis, ravon yo`lni tanlab yuradi... Lekin bazida shunday vaziyatlar bo`larkanki, mashina g`ildir chuqorga tushar ekan-u, sen rul chambaragini boshqara olmay yo`lingdan, adashib chetga chiqib ketar ekansan... Ruhshona boshlarini egib, yarim faylasufga aylanib qolgan akasiga ko`z qirini tashlab qo`ydi. - Hee jin ursin zamon zo`rniki ekan, nailoj... Temurni hursunib aytgan bu so`zlaridan keyin. Ruhshona tinmay barmoqlarini silayotgan akasini qo`llarini siqimlab, so`zlarini maqullaganday manoli kipriq qoqib qo`ydi. - Eng og`ir, gunohlardan biri omonatga hiyonat qilish ekan! Hamma tirik, insonlarning, bizni seni, meni jonimiz yaratganning omonati... Yaratgan har bandasini sinar ekan, kimgadur boylik, kimgadur dard... Deyishad-yu sinovli dunyo deb. Hozr biz ham sinovdamiz... Ahir shodon kunlarimiz ham ko`p bo`lgan-ku to`g`rimi? - Him... -dedi Ruhshona akasiga yana yelka suyab. - Shu sinovlardan, o`tib olsak, yana ravon charog`on yo`lga tushib olamiz... Men bunga ishonaman... -Temur bir oz jimib qoldi, - Sen ham menga omonatsan, oyim, dadamdan qolgan omonat... Bu hayotda hechkimga keraksiz bo`lib yashashni nima qizig`i bor? Sinovlar qarshisida ojiz qolsang! Keyin men nima qilaman? Uyoqda yaratganga, oyim, dadamga nima deyman? - Temurni ovizi bo`gildi, - Sensiz yashab nima qildim! Ruhshonani lablari titrab, ko`zlari chirt yumulib yosh tomchiladi... Temur singlisini qo`llarini, yuziga bosdi. - Yashagim kelyabdi, yashagim! Sinovlarga dosh berib bo`lsa ham yaxshagim kelyabdi! Ruhshonaning past ingroq ovozi keldi. Gipis qo`lini yuqoriga ko`tarib, chiqib turgan barmoqlari bilan labini to`sdi. - Yashaymiz-a? - Ha, akajon... Ruhshona tog`day tirgovich bo`lib tuyulayotgan, akasini yelkalariga boshini qo`yib oldi. - Meni singlim bardoshli, sabirli, uni qo`lidan ahmoqgarchilik kelmaydi! - Yo`q, kelmaydi... Temur jilmayib uni ko`z yoshlarini artib qo`ydi. - Ketamizmi? - Ha, ketamiz! Unda tayorlan men do`ktirga uchrab chiqaman... * * * * * Katta yo`lga chiqqanlaridan keyin, boshqa tomonga burulganlarini ko`rib Ruhshona hayron bo`lib Temurga qarab qo`ydi. Oynacha orqali, orqa o`rindiqda o`tirgan singlisiga mayin jilmayib gapirdi: - Bir-ikki hafta ammamlarnikida turasan. Har qalay bahavo joylar, maqulmi? Ruhshona yonidagi sumkaga bir qarab oldi. - Maqul... - Ha, yoningdagi sumkada, kiyimlaring qara kami bo`lsa uyga borib kelamiz? Ruhshona sumka ichiga bir nazar tashlagan bo`ldi. - Shartmas! - Yaxshi. Qorning ham rosa ochgandur-a? - Kelmasizgan biroz avval kasha berishgandi... - Eee kashga ham qorin to`yarkanmi! ``Akam meni yolg`iz tashlab ketdi!`` -deb tomog`ingdan ovqat ham o`tmagandur? Ruhshona ``yo`q!`` desa yolg`on gapirgan bo`ladi. Shuni uchun manoli bosh qimirlatib qo`ydi. - Shu yaqinroqda, zo`r go`ja pishiradigan joy bor, hozir kirib ovqatlanib olamiz! Yemakxonaga kirib, stulga o`tirishdi. Dastyor choy non olib keldi. Tumur shoshgancha nonni burdaladi. So`ng choynakni yoniga tortib bir piyola choy quydi va singlisini gips qo`liga ishora qildi. - Hijolat bo`lma olaqo. Bu qo`l bilan, choy quyib bo`ladimi, - jilmayib kuldi, - To`kvorsang pa-pa bo`lib qolasan! Akasini bu so`zidan yuziga tasbassum yugurdi. Bolaligida. Issiqni ``pa-pa``, og`riyotgan yerni ``va-va``, kir, yomon narsani ``qi-ha`` der edi. Ovqat ham keldi. - Ol singlim olaqo, - Temur bismilloo aytib, bir qoshiqni og`ziga soldi. - Mazzasiga gap yo`q! Yoy nega yemayabsan ol. Yo o`zim samolyot qilib ovqatlantirib qo`yaymi erkatoy? Ruhshona kulib, bosh chayqadi. - O`zim akajon... Ruhshona luqmasini chaynar ekan, o`zini quvnoq hazilkash qilib ko`rsatib. Ko`nglini ko`tarishga, hayot qanchalik go`zal ekaniga ishontirishga harakat qilayotgan akasiga qarab rahmi kelar. O`zidan, qilishga chog`langan nomaqbul ishi uchun nafratlanib ketardi... Ovqatlanib bo`lgach, yo`lga otlandilar. Yo`l bo`yi bir og`iz ham gaplashishmadilar. Negadur yo`l adog`iga yaqinlashganlarisayin, Ruhshonani ko`ngli, allanechuk g`ashlana boshladi. Ko`ngli sezganday, ammasini uyiga yaqin kelganda mashina sekinlab ortiga burulib to`xtadi. - Manabuni olib qo`y, -Temur cho`ntagidan ozroq miqdordagi pulni chiqarib, orqa o`rindiqdagi singlisiga uzatdi, - Bir nechakun, ammam bilan yashab tur. Bekor o`tirma, yumushlarga qarash. Ishga chalg`isang, boshingdagi o`ylardan halos bo`lasan. Endi tush... Ruhshona bir so`z qaytarmay, mashinadan tushdi. Yon tomonga turib, boshini quyi solgancha turib qoldi. Temur esa, kelgan yo`li tomon, ko`z tikkancha qimir etmadi. Hatto qayrilib qarab ham qo`ymadi. - Istasang bo`lgan voqealarni ammamga tushuntir. Har qalay, ayol kishi tushunsalar kerak. Aytging kelmasa, aytma! Vaqti soati kelib hammasi o`z iziga tushadi... Ruhshona boshini hiyol ko`tarib, ko`z ostidan qaradi. - Sizchi? - Meni ishlarim bor, -mashina yurdi, - Omon bo`l, erkatoyim... Mashina qo`zg`aldi, tobora uzoqlashar ekan, Temur yon oynachada borgansayin kichik bo`lib ko`rinayotgan singlisiga qarab-qarab qo`yardi... Ruhshona, ko`chani changitib ketayotgan, mashina ortidan kuzatib qolar ekan. Akasining ``Omon bo`l erkatoyim!`` degan so`zlari qulog`i ostidan ketmasdi. Nazarida huddi vidolashgandek. Yugurib yetib olib, akasini ortgan qaytargisi kelar! Lekin mashina uzoqlashgani sayin hafsalasi pir bo`lardi. Ko`zida yosh bilan, ``O`zing akamni panohingda asra, ollohim!`` deya takrorladi... * * * * * Ikki, kundurki, Akmalxonning uyi yaqinida bir oq, jiguli rusimidagi mashina o`ralashadi. Ammo hechkim e`tibor qaratmasdi. O`z fursatini poylab o`tirgan, Temur kechga yaqiqin, mashinada kelgan er-xotinni ko`rib, mashinadan tushdi va hashamatli uy tomon shoshdi... (Akmalxon Tadbirkor, bir nechta ishlab chiqarish, do`konlari bor boyvochcha kishi.) Akmalxon, xotini Sayida bilan uy ichiga kirganda mashinadan tushushdi. Ko`rinishlaridan, biror ziyofatdan qaytishgan, vaqtilari juda chog` edi... O`zlari bilan bo`lib, epchillik bilan yonlaridan o`tib xovliga kirib olgan Temurni payqamay qoldilar... Akmalxon darvozani yopib bo`lgach, qarshisidagi Temurni ko`rib tajjublandi. - Tushunmadim... Qo`llarini kastumi cho`ntagiga solib, bir yonidagi xotiniga, bir Temurga qarardi. Temur salomlashdi. - Ismim Temur, siz ikkingizga gapim bor... Akmalxon cho`ntagida segaret olib o`t qo`yar ekam, mensimaygina: - Ho`sh, muddoa!.. -dedi. - O`g`liz Shohrux... Temur so`zini qolgani bayot etolmay to`xtab qoldi. - Gapir... Gapir... Shohruxbek senga nima dedi? - O`g`lizni ko`rmaganman, tanimayman ham... - Unda nima gap? - Singlim... Akmalxon, bir baloni sezganday g`udurlab so`kingan bo`ldi. Bu so`kinish o`g`liga yo`naltirilganini ham afti angoridan bilish mumkun edi... - Singlim bir mumcha vaqt sizni atelyezda ishlagan! - Hoy-hoy... Nega boshimni qotirasan? Nima demoqchisan? Bilasanmi bu tuhmating uchun seni qamoqda chiritvoraman? Qo`rqoq oldin mush ko`tarar deganlariday Akmalxon ham issig`ida, do`q-pupisa qilishga o`tdi... - Qamoqdan chiqqanimga ham o`n kundan oshdi... Qamoqqa o`tirish qo`rqinchi emas! Mani o`g`liz va singlimni taqdiri, shanimiz qo`rqityabdi... Temurni bunday po`psi bilan daf qilolmasligini fahmlab, biroz pastlagan Akmalxon: - Ho`sh nima qilamiz? -dedi, segarasini chetar ekan. - Siz kattasiz, o`ylab ko`ring... Akmalxon ko`zlari bilan yer chizib, bir necha sonya o`ylagan bo`ldi. Qaddini g`oz kerdi. - Gapir bola... Muammongni hal qilish uchun qancha kerak... Hozir Temur katta summa so`raydi-yu, erim berib yuboradi degan hayolda Sayida shang`illadi: - Nimalar deyabsiz?.. -Temurga o`qraydi, - Go`najin ko`zini suzmasa buqa ipini uzmaydi... Bundayin haqoratdan, Temurni ko`zlari qisilib, mushtlari g`isirladi. - Chorvo fermalarda, zoti aynigan buqani nasi tarqamasligi uchun bichib qo`yishai? Bu ``Zoti aynigan`` -degan so`zlar, Sayidani yuziga tushgan tarsakidek bo`ldi. Bu so`zlar uchun, har-kim bilan yulishib timtalashishdan toymaydigan ayol. Lekin Temurni ko`zlaridagi olovday yonib turgan nafratni ko`rib qo`rqib ketdi... - Ho`o` itvachcha, sen kim bo`libsan meni pushtimni qirqadigan? Kimsan o`zi? Temurni nafasi ichiga sig`may hansiradi. - Bokira singlisidan ayrilgan aka... Huddi o`lim taqdid solganday, Akmalxonni rangi o`chdi. - Nima haqqing bor uyimga kirib, pupisa qilishga? Meni kim ekanligimni bilasanmi? - Or-nomusimni toptagan ablahni otasisan? Temur darg`azab, Akmalxon tomonga qadam tashladi, xuddi bir-birini itargan magnitday Akmalxon ham orqaga tistarildi. - A`qil bilan ish qil. Erimga qo`l teqqazsang, o`zingdan ko`r! - dedi Sayida ham, titroq ovozda, o`zini chetga tortib. - A`qlimda bo`lmaganimda, allaqchon, manabu takabbur basharani bejab qo`ygan bo`lardim... Temur, bu kishilarham inson, yaxshilik bilan aytsa tushunar deb o`ylab bu xonadonga bosh egib kelgandi. Ammo bu boylikning ko`pligidan, o`zligini yo`qotib qo`ygan, kimsalar oldiga kelganiga afsus qildi. Asta eshik tomon yuz burdi. Ortidan Sayidani ovozi eshitildi. - Dadasi bir narsa deng. Ko`rmayabsizmi qonsirab turibdi?! Agar Shohruximga duch kelsa, bittayu-bitta o`g`lizga shikast yetqazadi! - Onada ne bo`lsa ham bolasi uchun qayg`uradi. - Ho`y to`xta... Hammasini o`z joyiga qo`yamiz, hammasi avvalgidek bo`ladi. Men yaxshi do`ktirlarni bilaman, muammongni hal qilishadi. Qancha chiqim bo`lsa mana bizni bo`ynimizda... - Har kim o`z qarichida o`lchar ekan! - Bundan boshqa ilojisi yooo! -dei Sayida. Temur qancha, ko`p bu yerda bo`lsa, bu kishilarni so`zlari, hatto o`ylari ham uni oriyatini oyog` osti qilayotganidan, batta fig`oni oshardi. Qani hozir shunday imkon yaralsa-yu, bu ayolni o`ylamay aytgan shu taklifi uchun tilini sug`urib olsa. Vulqonday, qaynab chiqayotgan, qahru-g`azabini bazo`r jilovladi. Ko`zlari qizarib, qoshlari o`rtasiga tuguncha tushdi. O`pkasida to`lgan, nafrat to`la nafasini chiqarar ekan, ovozi bo`g`ildi, gapirishga halal berdi. - Senam ayolmisan? - Seni tushib turibman, nimalarni his qilayotganingni! Biz ham istirbdamiz! - Akmalxon ham xotini aytgan yo`l, to`g`ri degan qarorga keldi, - Sen ham o`ylab ko`r? Haqiqatdan ham boshqa, yo`l yo`q. Boshqasini ko`rmayabman ham! Bizni ham tushun... Tumur ortiq bu kishilarni so`zini eshitishni istamay ortiga buruldi. Ortidan esa Akmalxonning biroz po`psa oxangida aytgan so`zlari eshitildi. - O`g`limga yaqinlashma bola, yo`qsa qarshingda qahrli otani ko`rasan. Eshikka yaqin kelib tutquchiga qo`l cho`zgam Temur joyida, ortiga o`grildi. Musht bo`lib tugulgan, qo`lini ko`rsatgich barmog`ini yoyib, avval Sayidaga, keyin Akmal tomonga uzatdi. - Senga o`g`il tug`ib beradigan xoting bor yoningda! Menga singil tug`ub beradigan oyim, tug`diradigan dadam, u dunyoda... O`g`lingni ko`rmaganman, ko`rishni ham istamayman! Mayli tegmaganim bo`lsin! - ovozi yanada bo`g`ib hirrilladi. - Lekin... Seni tushunaman deding-aaa?...... Yo`q sen hech qachon meni his qilayotgan tuyg`ularni tushuna olmaysan! Ammo vada beraman sen ham bu tuyg`ularni, tuyib, his qilib ko`rasan! Temur shu so`zlarni aytdiyu chiqib ketdi. Sayidani yuragi, siqilib ko`kragini so`ng peshonasini ushladi. - Boshimizda shu kunlaram bormi! Dadasi endi nima qilamiz? - Kxxxeee... Qo`lidan nimayam keladi! - olazarak bo`lib, uyga bir nazar tashlab oldi, - Qani anovi so`ltamat o`g`ling? - O`rtog`lari bilan yurgandurda dadasi! - Qo`ng`iroq qil tez uyga kelsin... Hali qizing ham kelmabdi shekili?! Tez chaqir Shohruxniham, Sarvinozni ham, - Akmalxon Temurni nigohlaridan qo`rqib ketganini alam qildi, o`zicha dung`ulab so`kindi. - Qachongacha bu landavurni ketini tozalayman. Yaramas, latta... * * * * * Shu orada bir hafta o`tib ketdi. Sarvinoz, (Akmalxonning qizi, Shohruxning opasi.) Marketdan harid qilib chiqgach, stayankada turgan mashinasi tomon odimladi. Endigina o`rindiqqa joylashgan edi. Birdan notanish yigit, yon tomondagi o`rindiqqa o`tirdi. - Salom meni ismim Temur! - Salom... -dedi Sarvinoz ham, o`zini tanishirib, muloyib jilmayib turgan ko`hlikgina yigitga ajablanib qarar ekan, - Menda yumushingiz bormi? - Iltimosim bor... Bir ikki kun, Akmalxoni ham, Sayidani ham ko`ngli kirlanib yurdilar. Ammo keyingi kunlari, u notanish yingitning tashrifi yodlari o`chdi. Lekin bugun qizining hayallaganidan, Sayidaning ko`ngliga havotir oralab, allanechuk g`ashlandi... Telvizir qarshisida o`tirb mudray boshlagan erini turtdi: - Dadasi turing, negadur Sarvinoziz hayallayabdi? - Qo`ng`iroq qil?! - Qildim-qildim, o`chrilgan deyabdi. Akmalxon og`zini katta ochib esnadi. - Telifonini quvvati tugagandur? - Bilmadim! Hecham bunday bo`lmas edi! - Unda o`g`lingga qo`ng`iroq qil! - Unga ham qildim. O`ziz mol keladi degan ekansiz! Hozir omborda kelishini kutib turgan ekan! - Haya... - Tursangizchi yotavermay, -erini yelkasidan turtdi, - Nega buncha beyg`amsiz-a! Bollar tarbiyasi qiziqtiradimi o`z? - Qulog` ostida shang`illamay o`l! Qizbolani urolmasam, so`kolmasan. Aslida uni tarbiyasiga sen masul bo`lishing kerak, - Akmalxon Sayidani bir bo`ralatib so`kindida, u yonboshga qarab oldi, - Halizamon kelib qoladi, havotir olma! Akmalxonni ko`zi ilinib, shirin uyqu og`ushiga olgan ekan. Xotinining allanimalar deb vaysanib, yig`lagan ovozidan uyqusi o`chdi. Boshini ko`tardi. - Yotavering, uxlayvering... -dedi Sayida yig`lab zardali ohangda. - Kelmadimi? - Soat ham o`n ikkidan oshdi hali ham yo`q?! Akmalxon ham, halovatini yo`qotdi, miyyasini bo`lmag`ur o`y-fikrlar cho`rmab ola boshladi. Buni ustiga xotinini tinmay javranishi, battar asabiga tegardi. Shuni uchun ham segaret chekish boxonasida, hovliga chiqdi. Hovli etagida dumaloq stol qo`yilgan, atrofida to`rtta yig`ma stullar, borib bittasiga o`tirdi. Stolda yarimlab qolgan, kanyk butulkasi turardi. Oqshomda uyga qaytganida, shu yerda o`tirib, asab bosdiga ikki qadaq ko`targan edi. Negadur shu bugun, ichib bo`lgach unutib qoldiribdi. Hozir shiysha idishga, suhlanib qarar ekan, ``Unutganim bekorga emas ekan!`` degan hayol qildi va qadag`ni to`ldirdi. Shu zaylda oradan yarim soatlar vaqt o`tdi. Birdan eshik qo`ng`irog`i chalindi. ``Hayryat!`` -dedi ko`nglini o`rtayotgan o`y hayollari bosilar ekan. Qo`ng`iroq ovozidan keyin, uy ichidan Sayida ham shoshgancha chiqib, zippillagan ko`yi, ko`cha eshigi tomon ketdi... Akmalxon boshini quyi solgancha segaretini tortar ekan, qiziga aytajak achchiq-achchiq gaplarni tayorlardi... - Yana senmi surbet! Yana nega kelding? Sayidani alamli chiyildoq, ovozidan keyin, Akmalxon boshini ko`tardi. Ko`tardiyu, yana o`sha Temurni ko`rdi. Biroq negadur bugun u boshqacha, yuzida iljayish, qo`llari cho`ntagida. Asta o`ynoqi qadam bosar, huddi Samarqand obidalarida ziyorat qilib yurgan sayyohday. Uyining har tomoniga angrayib qarab kelardi... Tumur Akmalxonga yaqin kelganda lablarini keng yoyib tirjaydi. Qo`llarini cho`ntagidan olmagan xolda, qarshisidagi stulni oyog`i bilan beri tortib. So`ng chuqur ``oh`` tortib sutulga o`tirdi, oyoqlarini chalishtirib, tomdagi tarnovlarga o`ynoqi nazar tashladi... Hali ham, jig`i biyron bo`laryotgan Sayida Temurga yaqin kelib, qo`llarini bigir qildi. - Sen yarim tunda uyimizga nega kelding? Temur masxaraomuz tirjaydi va ko`z qirini Akmalxonga tashlab Sayidaga javob qildi: - Xonim hamma narsaga yetgan a`qliz, nega ishlamay qoldi? -oppoq tishlarini ko`rsatgancha endi Sayidaga qaradi, - Boy otadan so`rangchi, nazarimda, aftilaridan nega kelganim malum bo`lib turibdi! Temurning bunchalik surbetlarcha kirib kelishi, endi bu gaplari! Akmalxonning ham, Sayidaning ham gumonlariga tastiq bo`ldi. - Vooy sho`rim! - Sayida lablari va burnini kaftlari orasi oldi. Ko`ziga yosh to`ldi, - Iymonsiz! Qizimda nima ayib? Insofing bormi seni? Temur xo-xolab kuldi: - Xonim. Iymon, insof haqida gaprish sizga yarashmas ekan! - Ho`o`o` haromi, - Akmolxon o`rnidan turib ketdi, ovozi dag`allashib g`azabi oshdi, - Agar Sarvinozni boshidan bir tola yerga tushsa, o`ldiraman. Go`shini itlarga beraman! - Boyota, o`g`lizni sharofati bilan endi murdadan farqim yo`q! Siz bu dag`dag`ayzi boshqalarga qilasiz. Qizizni bir tola sochiga kelsak! Sochidan sudragan vaqtim ko`pam to`kilgan bo`lishi mumkun! - Tumur yana masxaraomus hiringladi, - Aytishadi-yu, qonga-qon, jonga-joooo! Tumur gapini ohiriga yetqazishga ulgurmadi. Boshiga qattiq teygan, kanyek butulkasining shiysha parchalari atrofga sochib ketdi. Sayida qo`rqanidan, qotib qolgandi. Akmalxonning qo`lida, yarimta bo`tilka qoldig`i. Temur esa, beyhush yerga yeqildi... Temur asta xushiga kelar ekan, zah va mog`or hidini tuydi. Qulog`iga er-xotinni o`zora baxsi eshitildi. Sayida tegishli joyga murjat qilish keragligini, yig`lamsirab eridan iltimos qilardi. Akmalxon esa, do`stu-dushmanlari, elu-yur oldida sharmanda bo`lishdan qo`rqib, xotiniga rat javob berar, allanimalar deb so`kinardi. Temur ko`zlarini ochdi, biton ustida, kattakon dasgohga suyanib o`tiribdi, qo`llari yuqoriga ko`tarilgan, dasgoh temiriga chilvir bilan bog`langan! Shifti past, atrofda keraksiz narsalar ko`pligidan podvol ekanligini bilib olish qiyin emas... Boshi og`riqdan g`uvvillaydi, yuziga qandaydur suyuqlik oqib tushgan! Labini yalab ko`rdi, qon va kanyak tami! Qo`llarini bo`shatishga urunib ko`rdi, bo`lmadi mustaxkam bog`langan... - O`ziga keldi, anaaaa o`ziga keldi! Sayidani ovozida, qo`rquv va hovotir qorishib ketgan. Akmalxon ikki bor yaxshilab musht tushurdi. - Qizimga nima qilding? Temur qonayotgan labini yalar ekan, tirjaydi. - Haromi. Gapir gapir! -degancha Akmalxon yana tepkiladi. Tepkilardan biri Temurni qorniga tegdi, nafas olishi kiyinlashib yo`talib qoldi. - Bo`ldi aytaman, aytaman... Akmalxon ham, Sayida ham, Temur nafasini rostlab olguncha bir necha sonya jim turishdi. Temur yo`tala-yo`tala o`ziga kelgach, qillarin bo`shatishga urunib bir-ikki qimirlatib qo`ydi... - Itvachcha, gapir? -dedi Akmalxon sabirsizlanib. Temur bog`liq qo`llariga qarab ishshaydi: - O`xshashlikni qarang! Men ham qizingni qo`llarini huddi shunday bog`lagan edim. Lekin sendan farqi o`laroq, men uni yechintirib, kiravatga yotqizib bog`laganman... Sayida ko`ksini ushlancha, beyehtiyor ortga tistarildi, oyoqlari chalishib chayqalar ekan, og`zini katta ochib, judayam achinarli ingroq ovoz chiqarib yig`ladi... - Haa-haaa huddi shunday, -Temur kuldi, - Oyoqlarini kerib, majburlab ozorlantirgan vaqtimda, u ham huddi shunday ingragan edi... Davomi bor... Muallif: -MAJNUN-