Temur bu mashinani ohirgi marta, ikki yil buru qamalmasidan avval mingandi. Shu ikki yil davomida garajda turgan mashinani, akamliyatori o`tirib, balonlar puchchayib ezilib qolibdi. Yaxshiyam ozmi-ko`pmi bazi ishlar o`zini qo`lidan keladi. Ertasi kuni eski bozorga chiqib bazi ehtiyot qizimlarni topib keldi. Shunga qaramay, bu mashinani shundoq kaltni burasa yuradigan qilgunicha uch kun o`tdi... Havlida maykachang, qo`llari qora yoq bo`lib, mashina chuqalayotgan Tumur quvonch bilan: - Hayryat yurdi! -mashinani epaqaga kelganidan quvonib. - Singiljon qara buni ovozini... -dedi kaputni yopar ekan. Supachada o`tirib, salkam yarim soatdan buyon akasidan ko`z uzmagan qizni hayoli o`zida emasdi. - Ruhshona... Singlim... - Ha aka... -bir seskandiyu, o`ziga keldi. - Labbay aka... Hizmatga shaylanganday dik etib o`rnidan turdi. - Qayoqda yuribsan singlim? Kuldi Temur. - Shu yerda o`tibman-u!... - Hayoling qatta deyabman. O`zin shu yerdasan-u, hushing o`zingda mas! - Temur mashinaga ishora qildi. - Qara tuzatdim. Kel ertaga ammamni ko`rgani boramiz, ho`sh nima deysan boramizmi? - Mayli akajon... Erta tong ancha uzoqda turadigan bittayu-bitta jigarlari ammalarini ko`rib kelgani otlandilar. Ammasi ancha chekka joyda turardi, o`zidan ortib ha deganda kelavermasdi ham... Ammasi iliq kutib oldi, jigarlarini mehmon qilib, keyin yaxshi kuzatib qo`ydi. Qosh qorayganda uyga qaytib keldilar. - Charchab qolmadingmi singlim? - Ozroq, lekin ammamni hursand bo`lganlarini qarang. Jiyanlarim ham ancha katta bo`lib qolibdi-a! - Ha... Kelgandan buyon singlisini qandaydur tashvishi borligini sezib yurgandi. Goh-goh hardam hayol bo`lib qolayotganida, o`zidan ko`rib, qamalib chqib el-yurt oldida singlimni ham boshini egib qo`ydim deb o`ylagandi. Shuni uchun ammasini ko`rib kelish boxonasida sal bo`lsada ko`ngli yorisharmikin deb o`ylagan edi. Hozir singlisini ochiq chehrasini ko`rib, ko`ngli taskin topdi. Biroz suxbatlashib o`tirishdi. Yo`l charchog`i boyismi Temurni esnoq tutib supaga yonboshladi. Qovog`lari ilindi. Ruhshona akasini xonasiga kirib joyini solib chiqdi. - Aka charchabsiz yaxshisi xonayzga birib olaqoling, men o`rnizni solib qo`ydim! - O`zimni mehribonim... Temur singlisiga bir mehir bilan boqib olida, o`rnidan turib xonasiga kirib yotdi. Sal o`tib ortidan singlisi ham kirdi, bir necha daqiqa akasini uxlayotganini kuzatib eshik oldida turdida, so`ng chiroqni o`chirib chiqib ketdi. Kuchli charchoq sabab Temur tezda tosh qotdi. Temur maktabdan qaytayotib, o`rtog`lari bilan quvlashmachoq o`ynab keldi. Hovliga kirgani hamoni dimog`ini non isi qitiqladi. Sumkasini supa ustiga otib, tandirxona tomon chopdi. - Oyi... - Keldingmi polvonim? -dedi onasi bir jilmayib qarab qo`yib, tandirdagi nonlarni uzushda davom etdi, - Jizzali non yeysanmi? - Ha, oyijon... - Ma ol o`g`lim... Onasi jizzali nondan bir to`rg`am sindirib Temurni qo`liga berdi. Qizarib yog`i ilkillab, ko`rinib turgan jizzali yerini tishladi. - Oh-oh-oh, biram maza... - Yoqdimi o`g`lim? - Juda mazzali oyijon... - Temur boshini ko`targanda onasi yo`q edi. - Oyi... - Ho`, o`g`lim! - Qanisiz oyi, qattasiz? - Shu yerdaman yoningda... O`g`lim singlingga qarab qo`y, menga ergashyabdi... - Oyi man sizni ko`romayabman... - Singlingga qarab qo`y... Singlingga qarab qo`y... Uyg`onib ketdi. Lekin huddi o`ngida bo`lganday, bu tushni har-bir lavhasi ko`z oldida turardi. Hatta mazzali jizza nonni tami tomog`ida turganday... Boshini ko`tardi, derazadan tashqariga qaradi, tun ham yarimlabdi. Qovun tilimidek oy ko`kda ilinib turibdi... Birdan orqa bog` tomonda oq sharpa o`tganini ko`rganday bo`ldi. Shoshib o`rnidan turdi. Asta o`sha tomonga yurdi. Biroz shomol esib turibdi, har yoqdan shitirlagan sas keladi. Avval ombor, eski qo`yxona tomon nigohlarini tashladi. Xashakxonada qandaydur sharpa borday. Birdan chiroqni yoqdi, yoqdi-yu daxshatdan qotib qoldi. Xashakxona to`siniga sirtmoq ilingan, eski yog`och eshak ustida singlisi sirtmoqqa bosh suqushga tayyor turardi. Temur karxt xolatda ko`zlari kosasidan chiqguday bo`lib singlisiga termulib qoldi. Ruhshonni uzun qora sochlari shomolda to`zg`agan, rangi dokaday oqargan, yig`idan qizargan ko`zlarini katta-katta ochgancha Temurga vahimali nigohlar bilan qaradi. Bir muddat lablari titrab turdida, hiqqillab yig`lay boshladi. - Meni kechring akajon... Kechring... Temur yutoqib-yutoqib, qo`llarini oldinga cho`zdi. - Sen kechir meni... Hamma ayib menda... Boshingni egib qo`ydim, kechir, kechir singlim kechir... - Akajon men... - Jon singlim, tush pastga tushaqol... Temur asta-asta qadam bosardi. - Aaaakaaa... Qattiq qo`rqanidanmi, hayojonni zo`ridanmi. Ruhshonani boshi aylanib ko`zi tinib ketdi. Muazanatini saqlolmay yeqildi. - Singlim ko`zingni och! Meni qo`rqitma... Temur beyhush singlisini ko`tarib, mashinaga yotqizib kasalxonaga olib bordi. Nivbatchi shifokorga nima bo`lganini, boricha aytolmay ``Yeqib hushuni yo`qotdi,`` dedi. Bir necha daqiqadan keyin Ruhshonani hushiga keltirishdi. Yeqilganda qo`li qayrilb, suyagi dars ketibdi gipslab qo`yishdi. Tong hali yorishmagan, Temur singlisi yotgan palata eshigi oldida yurak hovchlagancha turardi. Hayollarini daxshatli o`ylar qurshab olgan. Bir lahza, haytning bir lahzasi. Bir necha sonyaga kechikkanida, shu sirtmoq ostida xal bo`lardi. Isnot... Naxot shuncha kundan buyon uning ruhiga azob bergan bo`lsa. Bu daxshatli o`ylar bir necha daqiqa ichida, Temurni ruhan azoblab holdan toydirdi. Og`ir hursunib eshikni qiyalatib ichkariga boqdi. Ruhshona gipis qo`lini ko`ksiga bosgancha g`amgin yotar, hamshira esa bilagiga osma ukol ulardi. Temur uni ahvolga, ezilib, qaradi. Yoniga borib, shirin so`zlar bilan erkalagisi, boshini silab g`amlarini o`ziga olgisil kelardi. Lekin shu kuyga tushushida o`zini ayibdor deb bilgani uchunham eshik hatlab, palataga kirishga jurati yetmasdi. Asta kutush joyidagi stulga borib o`tirdi. Bir muncha vaqt o`tib, singlisiga qarayotgan yoshi kattaroq navbatchi shifor ayol chiqdi. Uni ko`rdiyu Temur dik etib, o`rnidan turdi. - Do`ktir singlim tuzukmi? Ahvoli yaxshimi? Havotirlanib zo`r hayajonda so`radi. - Singlizni o`ng qo`li, suyagi dars ketgan... Yeqilganda qayrilgan shekili. Shukur qolgan joyi sog`... - shifokor tilla tishlarini ko`rsatib ishshaydi. - Tog`a bo`lar ekansiz yigit... Kuyovizdan tez suyunchi oling... - Nima? - quloqlariga ishonmay, qayta so`radi, - Hozir nima dedingiz? - Ha... Sakkiz haftali bo`lib qolibdi. Bunday paytda ehtiyot bo`lish kerakda... Ohirgi gapini qutlov ohangida aytgan shifokor, boshqa palatadagi bemorlarga qarash uchun shoshdi... Bu xabar Temurni larzaga solib yubordi. Huddiki qulog`i ostida, to`fangning kuchli portlashni sodir bo`ldi. Boshi g`o`n-g`illab, qulog`i shang`illay boshladi. Yuragi kergidan ikki, uch barobar tez urar, go`yo tomirlari torayib, qon sigmay oqardi, butun tanasi allaqanday og`riqdan zirqiray boshladi. Hozir yuragi tars yorilsa-yu hammasi tugasa. Qanday bordi! Emaklabmi? Yuribmi, yo uchib Ruhshona yotgan palata eshigini tutquchini ushlaganda, o`z doyirasidan chiqib ketgan hushi o`ziga keldi. Umirida birinchi bor singlisiga nafrat ko`zlari bilan qaradi. Boshini chayqagancha pichirladi. - O`lib ketganing yaxshi edi... O`zidan boshqa eshitmagan bu so`zlari, hudditki o`ziga aytilayotgan qarg`ishday faqat o`zini jigar bag`rini ezdi. Hozir singlisini bo`g`ib qo`yishgada tayyor. Alamdan boshi g`ovlar, eshik o`rtasida turib, beyhol yotgan singlisiga qoshlarini tutashtirgancha qarab qoldi. Go`ya vaqt to`xtab shu eshik orasida, mangu qolib ketaganday. Singlisiga zarar yetqazib, qo`yishiga nimadur to`siq bo`lib turardi... Allanima jichirlab ketdi, Ruhshona ko`zlarini ochdi. Nafratdan ko`zlariga qon to`lgan akasi, qo`lida eshik tutquchini ushlab turibdi. Insonni qahru-g`azabiga duchor bo`lgan tutquch, o`z o`rnidan sug`urilib ketgandi. Temur burama mihlari ko`rinb turgan tutquchga, bir singlisiga qaraydi. Huddi dunyo torayib shu eshik orasiga siqilb qolganday. Temurni nafasi qisilib, peshonasida uch, to`rt tomchi ter yiltiradi. Ruhshonani ko`zlariga yosh quyulib lablari titradi. Shafqattalab nigohlarini qaratib, ``Aka`` deb g`inshilladi. Temurning ham aytishga shaylangan tillariga so`z kelmay tomog`i ``hir-hir`` qildi. Zarda bilan tutquchni yerga urib, jadallagancha ko`chaga chiqib ketdi... Qo`llari mashina rulini changallagan, oyoqlari gaz pidalida. Qayoqqa ketyabdi! Nega ketyabdi! O`zi ham bilmaydi. Mashinani ham ichki instint orqali boshqarar. Miyasiga allaqanday mahluq joylashib olganu, Temurni a`qldan ozdirishga qast qilib, tinmay qichqiradi... Qishloq yo`liga burulgandan keyin, qaltis tormuzni bosdi va quloqlarini kaftlari bilan berkitib oldi. Ikki, uch bor hirrilab nafas oldida bo`g`ilib yig`lay boshladi. Ota-onasidan ayrilib yetim qolganda ham, yetimlik toshini yutib begonalardan, dakki eshitib tepki yeganda ham mijjasiga yosh kelmagan yigit. Yelkasidagi or-nomusini yo`qotganiga chidolmay yoshboladay, bor ovozda ho`ngrab yig`lardi... Yuzlarini ko`zyoshlari yuvib, kaftlari bilan yuzini to`sdi. - Eee rabbim, qaysi gunohim uchun... Mashina ichida o`tirib baralla baqirdi nido qildi. Peshonasini rulga qayta-qayta urdi... Birdan mashina oynasi ikki, uch bor taqqilladi va eshik ochildi. Temur boshini ko`tardi. Oltmishdan o`tgan, beyjirim soqol-moylov qo`ygan otaxon turardi. - Tinchlikmi nima bo`ldi? Nega faryod qilyabsan bolam? -otaxon bir muddat tikilib qaradi, - Biror kiming qaro qildimi? Temur yutoqib-yutoqib bosh qimirlatdi. - Hudo rahmatiga olsin! -deya otaxon yuziga fotixa tortdi, - Bu har bandani boshida bor, ko`ngling yomon bo`lmasin... Otoxon tutub turgan ketmoni dastasini, yelkasiga olishga shaylandi. O`n, o`nbesh metrlar nariga borib qolgan sigr-buzog`iga bir qarab oldi. - Qazo qilgan kiming edi? Temur ko`zlarini, yerga qadab istirobga to`lgan ovozda g`ulduradi. - Or-nousim... Bazo`r boshini ko`tardi, ko`zlarida qolgan uch, to`rt tomchi yosh ham yumolab tushdi... Otaxon allanechuk dardkashlik bilan engashdi, qadoq bosgan kaftini avval Temurni yelkasiga so`ngra boshiga qo`ydi. - Boshing toshdan bo`lsin bolam... -otaxon hamdart ko`zlari bilan Temurga qardi, huddiki bu ko`zlarda sehr borday ko`ngliga taskin berayotgandi. - Sabrli bo`l, sabr achchiq malhamday ham achitadi, ham davolaydi... Turur bu otaxonni quchoqlab olishdan o`zini bazo`r tiydi. Kaftlari bilan yuzidagi namlikni artib oldi. Otaxon o`zgani bog`iga bosh suqayotgan sigir-buzogiga tez-tez qarab qo`yar ekan, ilojsiz o`rnidan turdi. - Bu ham yaratganning, bir sinovi. Yaratganga tana qilma, undan so`ra... Sabr so`ra... Sabrli bo`l... Otaxon shahdam qadamlar bilan, yo`ldan adashib o`zgani bog`iga oralagan sig`ir-buzog`ini qaytarish uchun shoshdi. Temur bu farishta yuzli inson ortidan qarab qolar ekan. Go`yoki u yelkasiga tashlab olgan ketmoni o`rnida uning dardlari, og`riqlarini o`zi bilan olib, o`rniga yorug` bir uchqun tashlab ketayotgan edi. Harqalay, bu musulmonni ``Har dardning, davosi sabir!`` degan so`zlari yuragidagi vulqunni so`ndirib, sokinlik baxsh etgandi... Asta mashina o`rnidan qo`zg`oldi. Temur qishloqqa kirib kelganda tush mahal bo`lib qolgandi. Uyiga yaqinlashar ekan, qo`shni xonadon ko`cha eshigidan do`sti Akrom ishshayib chiqib turardi. Akrom qo`llarini balant ko`tardi. - Temur... Temur... Hayotidan shodon, ko`chani boshiga ko`tarib xandon otdi. Temur mashinani to`xtatib, tushdi. - Bormisan, jo`ra! Bolalik paytlaridek, bachkana qiliqlar bilan, salomlashdi Akrom. Ikki gapirib bir kular va allanimalar deb hiringlardi. Temurni g`ashi kelib, gapini cho`rt kesdi. - Charchaganman uyga kirishim kerak... Akrom Temur uni gaplariga bee`tibor yuzini burib mashinasiga o`tirayotgani g`ashiga tegadi. Kesatiqli, zardali ohangda. - Temur sen o`zgaribsan jo`ra! Bitta o`tirib chiqgan senmas-u! Sal erkay bo`lgin... Boshqa payt bo`lganida, yaqin do`stlarini har qanday harli-yu, chin nochin gaplarini ketargan bo`lardi. Biroq ayni damda, aytilgan ohirgi so`zlar, go`yoki olovga qoramoy sepganday bo`ldi. Akromni o`ziham bilmay qoldi, qanday qilib Temurni qo`llari, bo`ynini changallagani-yu, qanday orqasi duppillab devorga urulganini. Temurni g`azabdan qonlari gupirib, bilaklariga shu qadar ko`p quvvat yeg`ilgan edi-ki, Akrom uning panjasidan chiqa olmay, tipirchilay boshladi. Qizarib-bo`zarib, chakka tomirlari bo`rtib ketdi. Nafas olishga qiynalib, hir-hir qildi. - Qo`yvor... Qo`yvvvooo... Shu topda, Akromning baxtiga xotini Aziza paydo bo`ld. U ham bu manzarani ko`rib, ``Men tufayli bo`g`ishyabdi!`` -degan hayolga borib, rang quti o`chib ketdi. Temurning bilagiga osilib, ikkisini ajratdi. Akrom yo`tlib-yetalib nafas olar ekan, ``SSSSS`` lab so`kindi. Tumur yana tashlanishga shaylangandi, o`rtaga Aziza turib oldi. Qo`rquvga jovdiragan ko`zlarini Temurga qadab qo`llarini ikki yonga yoydi. Go`yo eri va sobiq sevgilisi o`rtasida devorga aylandi. - Yaramas Temur... Qolqon bo`lib turgan xotini orqasidan, turib do`rrilladi. - Ablah... Kim erkay, ko`m yo`qligini baxolash senga qoldimi? - Temur nafasi ichiga sig`may hansiradi. O`zini arang tutib. - Sen o`zing erkaymisan? Singlingga gart yuqtirmay, ko`z qorachig`imday asradim deb og`iz to`ldirding... Aslida... Singlim... Uni... Temur gapira turib, Akromning ko`zlariga qaradi. Uni ko`zlarida ko`rishni taxmin qilgan narsalar, qarshisida turgan Azizani ko`zlariga namayon bo`ldi. - Hizmatga rahmat shuday bo`lar ekanda, yaramas?.. Temur qo`lini cho`zib Akromning yelkasidan changalladi. - Hali gapimiz tugamadi! Zarda bilan siltab, afsusli qiyofada Azizaga qarab-qarab qo`ydi. - Ablah, yaramas. Tomi ketib qolibdi buni. O`sha yerda boshiga qattiqroq tepgan shekili... Akrom eshigi oldida biroz do`ng`illab turdi-da, xotini ortidan kirib ketdi... Temur mashinasi darvozadan shundoq olib kirib qo`ygach. Ostona ustiga solingan kichik to`shama ustiga o`gir cho`kdi. Bir necha daqiqa shu fzoda o`tirdi. Homtok qilinmagan, uzum nadalari orasida o`tgan, do`ppidek quyosh nurlari yelkasiga tushib qizdira boshladi. Qalin barglar orasidan, qushning chirqiragan sayroqi ovozi eshitiladi. Biroz ochiq qolgan artizon jumragidan oqqan suv jildirashiga quloq tutdi. Saldan keyin, bu ovozga moylanmagan eshik oshiqlaridan chiqqan ``jichirlagan`` ovozi qo`shildi. - Ruhshona... Dugonajon... Biroz titroqli, mayin ovozda chaqirdi. Tumur o`rnidan turib, ko`cha eshigi tomon yurdi. Biroz ochilgan eshikdan Aziza hijolat tortib qarab turardi. Temur ko`rinishi bilan ko`zlarini olib qochdi. - Temur aka... Sizni! Ruhshona ikkingizni enam chaqirtirishyabdi! Temur asta Azizaga yaqinlashdi va birdan bilagidan tutib ichkariga tortib oldi. Buni kutmagan Aziza dovdirib qoldi. Nafisi ichiga tushib titroq bosdi. - Nima qilganiz? Birov ko`rsa sharmanda bo`laman! Bilaklarini qimirlatib Temurni changalidan chiqishga urundi. Birov ko`rmadimikin degan hadikda yarim ochiq eshikka tez-tez ko`z tashladi... - Gapir Aziza... Men hammasini bilishim kerak gapir? Buyurdi. - Qo`yvoring... Nimani so`rayotganizni tushunmayabman!.. Ko`zlarini olib qochdi. - Aldayabsan... Gapir hammasini bilasan... Bir-biringni hamma sirlarini bilasanlar-uu? Iltimos ohingida so`radi. - Men... - Aziza nega ahir! -bilagini qo`yib yuborib, yuzini olib qochdi, - Bugun tunda nimalar bo`lganini sen a`qlinga ham sig`dira olmaysan! Dugonang homilador ekan! Aziza bilaklaridagi barmoqlar izini yengi ostiga yaxshirar ekan. Ko`zi yoshlanib, labi pirpiradi! - Shohrux... - qaltiroq, yeg`loqi ohangda biroz hansirab gapirdi, - Ruhshonada ayb yo`q! Iltimos unga tegmang... Dugonasidan qayg`urdi. - Ha... Ha... Hamma ayb menda akalik burchimni bajara olmadim... Ko`zlarini ola-kula qilib, bosh chayqadi. - Biz ikkimiz bir necha oy, shahar markazidagi (O.J) nomli atelyeda ishlagan edik, chok bosardik... - bir yutib olgan Aziza so`zida davom etdi, - Atelye xo`jayinini o`g`li, ismi Shohrux, Ruhshonani yoqtirib qolib ortidan yurdi... To`ymdan keyn men bormay qo`ygandim. Bir kuni kirsam, yeg`lab o`tiribdi bilsam o`sha Shohrux... - Onangni... Itemgan... Temur alam bilan tishlari orasidan so`kindi. Aziza rumoli uchiga, ko`zlaridagi namlikni artib qo`ydida jadallagancha ortiga qaytdi. Tumur ichki xotirjamlikka erushguncha, artizon jumragini ushlagncha uzoq turib qoldi. So`ng muzdak suvda yuz, qo`lin yuvdi, kiymlarini epaqaga ketirib asta ko`chaga chiqdi. Nazira ena chaqirtirgani uchun, darvozani ikki bor taqqillatib to`g`ri kirib bordi. Huvli etagidagi yer ayvonchada, so`richa to`rida Nazira ena, paygasida do`sti Akrom o`tirardi. Nazira ena, darov hush kutib olishga taraddutlandi. Do`sti esa nigohlarini dasturxondan olmay o`tirardi. - Kel bolam kel... - Assalom a`laykun ena! Temur so`ri chetida turib, enaga yelka tutdi. Nazira ena alik olarkan, Temurni yelkalariga qo`l qo`yib, so`ng yuziga fotxa tortdi. - Qani bolam yuqoriga chiq! Kallapochcha pishirgan edik, birgalashib tushlik qilamiz, - Nazira ena bir qimirlab qo`ydida, ko`cha eshik tomonga qaradi. - Temur, singling chiqmadimi? Temur so`ri chetiga omonat o`tirar ekan, avval shumshayib o`tirgan do`stiga, so`ng oshxona eshigi ortida yelkasi ko`rinib gap poylab turgan Azizaga bir ko`z qirini tashlab qo`ydi. - Ammamnikiga ketgan edi! - Qachon? Menga aytmadi-ku! - tajjublandi Nazira ena, - Tinchlikmi o`z? - Ha, tinch... Yolg`on gapirayotgani uchun ko`zlarini bir nuqtadan uzmay o`tirar edi. - Unday bo`lsa, mayli... Qani bolalar dasturxonga qaraylarchi, - dedi. Akrom boshini ko`tarib Nazira enaga bir qarab qo`ydi. - O`rtog`inga ol demaysanmi? Akrom indamadi. - Bittang nabiram, ikkinchingni ham birinchingdan kam ko`rmayman! - Nazira enam keksalarga hos, kuyunchaklik bilan so`zida davom etdi. - Bolaliklaringda ham urushib talashardilaring, unda bolada der edim! Endi esa unday emas, devor qo`shni, o`rtoq bo`la turib, bir-birizga qovoq-firoq qilsangiz dilim ranjidi... Azizani aytganlaridan keyin, do`stidan gumongir bo`lib, xato qilgani uchun tezda kechirim so`radi. - Uzur ena... Asablar tortilib, yarimta gapni ham ko`tara olmaydigan bo`lib qolibman!.. - Temur mendan o`tdi jo`ra.. Nafsonyatinga tegmasligim kerag edi... Akrom ham gina saqlab o`tirmadi. Nazira ena esa bolalar o`rtasidagi ginaga barxam berganidan quvondi... Temurni yuzi kulsa ham, ichi yig`lardi. Shuni uchun ham, Nazira enani qistovi bilan yegan uch, to`rt luqmaham tomog`ini qirib, oshqozoniga toshday botti... Uyga qaytib chiqgach, xovlida uyoqdan-bu yoqqa yurdi. Uyga kirdi, gah mashinga o`tirib, goh ostonaga. Hech qayerda qo`nim topolmasdi. Xashakxona tomon yurdi. To`sinda xali ham singlisi ilgan sirtmoq arqon osilib turardi. Yeqilib yotgan, yog`och eshshakni o`rnidan turg`azib ustiga chiqdi. Bir muddat arqonga termulgach, asta tepasidan bo`shatib yechib, olib tushdi. Huddi baloni ushlab olganday, qo`lini oldinga cho`zib, hovli o`rtasiga keltirib tashladi. O`tgan kuni, benza kalonkaga chiqqanida, zapas kanistirga ham benzen to`ldirib olib kelgan edi. Garajdan olib chib arqon ustiga ozrog`ini quydi va gugurt chaqdi... Supaga bir oyog`ini osiltirib, ikkinchisini supa chetiga trab, tizzalarini ko`tarib, tizzasiga bilagini qo`yib, salkam odam barobbar bo`lib yonayotgan olovga ko`zlarini yarim qisgancha termuldi. Issig`i tok, barglarini, qovjiratib yongan olov, ko`p o`tmay asta pasayib bordi. Saldan keyin arqon iplari saqichday erib bitdi. Nihoyat bir xovuch, puf ets uchub ketgudek kulga aylandi. Temur esa qanday o`tirgan bo`lsa, shunday qimir etmasdi. Asta qosh qoraydi, oqshom tushdi, arrof qorong oy nuridan hiyla yorishib yarim tun bo`ldi ham. Lekin Temur shu kuyib, ko`zlari yarim qisiq, mudragancha o`tiraverdi... Tong ota boshlaganda, qishlog`dagi xo`rozlarning qichqirig`i eshitildi. Yelkalarini namlagan shudring, tong yeli teyganda badani suvuqdan jujukdi. Temur shundagina qimirladi, ko`zlarini ochdi, o`rnidan turib, oshiqlarini g`isirlatib qaddini kerdi. Biroz chayqalib, artiz oldiga keldi. Hovuchiga suv to`ldirib yuziga urdi. Boshini ko`tarib, devorga qotirilgan kuzguga qaradi. Soqol mo`ylobi o`sgan, ko`zi qizargan, sochlari to`zg`agan... ``MEN AQILLIMAN, MEN KUCHLIMAN, MEN YENGELMASMAN`` ovozini chiqirib takrorladi. Negadur bu so`zlar kulgusini qitig`ladi. Yana birbor qaytardi endi o`z-o`zidan tirjaydi. O`z afti-angoriga qarar ekan, telbanamo xo-xoladi... Saldan keyin qiyofasi, yana jiddiylashdi. Idishchada turgan ustarani olib, soqol-moylovini qirtichladi. Egnidagi kiyimlarni yechib, boshini artizon tagiga suqdi, hovuchlarini to`ldirib, butun tanasini yuvdi. Yuvinib bo`lgach, egniga toza kiyimlar kiydi. Kuzguga qarab sochlarini taradi. Endi, harakatlari mujmal emas, aniq bir maqsadni ko`zlab harat qilardi... Davomi bor... Muallif: -MAJNUN-