Нега бир бекат берида турувчи Шаҳноза дугонасини бирга кетишга кўндирмади? Эҳтимол икки киши бўлиб кетишганларида, бу ишлар бўлмасмиди? Ё бечора Шаҳноза ҳам мен сингари номус-иффатидан айрилиб қолармиди? Худбинлик қиляпман шекилли. Нега унга ҳам ўз қисматимни раво кўряпман? Шавкат шилқим билан бирга қайтсам, бир жойимни узиб олармиди? Нега у бечорани мазах қилиб кулдим? Нега барча тенгдошларим мен билан гаплашганларида бироз тортиниброқ туришади? Наҳотки мен уларга одамларча самимий муносабатда бўлмасам? Ё чиройимдан ўта мағрурланиб, ҳеч кимни назар- писанд қилмай қўядиган бўлиб қолдимми? Нега ҳеч ким мени чин дилдан севмайди? Ёки нега ўзим ҳеч кимни сева олмадим? Калондимоғлигим, ҳеч кимни назар-писанд қилмаслигим шу аҳволга тушиб қолишимга сабаб бўлмадими? Нега бошқа йигитлар мени кузатиб қўйишга тайёр эканлигини айтиша олмади? Улар Шавкат шилқимни ўлгудек ёмон кўришимни билишарди-ку! Ҳаммасига ўзим айбдорман. Тунги клубга боришни ҳам ўзим ташкил қилмаганмидим? «Оналаримиз рухсат беришмайди» деганларни — «Ёшликда ўйнаб қолайлик» деб ўзим зўрлаб кўндирмаганмидим? Бирга бордикми, ҳаммамиз бирга қайтишимиз лозим эди. Мен «кетаман»га тушганимда, ҳамма менга эргашишини кутдим. «Бироз ўйнайлик» деган дугонамни ҳам «Бўлди, кеч бўлиб кетди, оналаримиз хавотир олишади» дейиш ўрнига, жеркиб солдим. Мағрурлигим, ўзимга ортиқча даражада бино қўйиб юборганим, ҳеч кимни назар- писанд қилмаслигим туфайли қизлик номус-оримдан айрилиб ўтирибман-ку! Дадам тўғри айтдилар, самимий инсон бўлишимни ҳам ўйлаб кўришим лозимга ўхшайди.Уларга берган барча ваъдаларим чин. Аммо уларнинг юзини ерга қаратмайман, деганим ёлғон- ку! Аллақачон бу ишни беихтиёр қилиб қўйганим, ҳақиқат-ку! Бу ҳақиқатни уларга қандай юз билан айтаман!? Ҳеч ким билмайдиган бу сир бир кун келиб ошкор бўлиши, ота- онамнинг, акаларимнинг юзи ерга қарашлари аниқ-ку! Бу ҳақиқатни қандай яшира оламан! Қолаверса, бўлажак турмуш ўртоғимнинг юзига қандай қарайман?» Шунга ўхшаш саволлар оловида қоврилаётган қиз қачондир, кимнидир астойдил севиб қолишига, ўзи ҳам севилишига, келажакда бахтли оила қуришлигига ишонарди. Ана энди ҳамма орзулари чиппакка чиқиб турибди. У ўзбекчиликда иффатидан айрилган қизлар тўй кунисининг эртасигаёқ шарманда қилиниб, отасиникига қайтариб юборилишини кўп бора эшитган. Маҳаллада «Фалончининг қизининг шармандаси чиқиб қайтиб келибди!» — деган сўз тарқалишининг ўзи ота-онани, қариндошларни қора ерга тиқиб қўйиши аниқ. Бундай инсоддан фақат ўлиб қутулиш мумкин. Бироқ, унинг ўлгуси йўқ. У аввало анаву ифлосларни топиши, қилғилиқларига яраша муносиб жазо усулини ўйлаб топиши керак. Кейин нима бўлса, бўлаверсин. Бу инсодни ҳеч ким билмаслиги учун бир умр ёлғиз ўтади! Ана шунда ота- онаси-ю, акаларининг ҳам юзини ерга қаратмайди!». Қиз бу хулосасидан мамнун ҳолда кўзларини юмиб, тонг арафасидагина қаттиқ ухлаб қолди. У шу ухлаганича эрталабки нонуштага ҳам чиқмади. Бир пайт хонаси эшиги зарб билан очилиб- ёпилганидан уйғониб кетди ва хонага важоҳат билан кириб келаётган кенжа акасини кўрди. — Сен «айтган гапларимга ҳамма лаққа ишонди!» — деб ўйлаяпсанми? Қани тур-чи, гаплашиб олишимиз керак! Дилшода акалари ичидан энг рашкчиси ҳисобланган шу акасидан доимо ҳайиқиб юрарди. Ўқувчилик даврида ҳам у акаси доимо уни назорат қилиб юрар, бирор бола билан арзимас нарса ҳақида гаплашиб турганини кўриб қолса, шу болани иккинчи марта синглисига яқинлашмайдиган, гап отмайдиган қилиб қўяр, синглисининг важидан кўплаб болалар билан жиққа мушт бўларди. Мактабдаги энг зўр боксчи бўлган бу акасининг ҳимоясида қиз ўзини анча эркин сезар ва бундан фахрланиб, ёмон кўрадиган мактабдошлари устидан бемалол ва беписанд мазах қилиб юришдан ҳам тоймасди. Аммо табиатан ўта қизиққон бўлган бу акаси ўзининг ҳар қандай «гуноҳ»лари учун ҳеч қачон унга мушт кўтармаслигини ҳам яхши биларди. Бироқ, акасининг турқи бугун одатдагидан бошқача эканлигини, беихтиёр қилиб қўйган энг улкан гуноҳи учун ҳозир жавоб бериши лозимлигини сезиб, индамайгина ўрнидан турди ва кароватига ўтирди. — Қани гапир, очиқчасига тан ол. Сен ёмон бир иш қилиб қўйганингни сезиб турибман. Агар, ростдан ҳам бузилиб кетган бўлсанг, сени ҳам, сени шу аҳволга солган аблаҳни ҳам соғ қўймайман! Наҳотки менинг синглим кўча қизига айланган бўлса-я! Қиз қалбида шу тобда тўлиб- тошиб бораётган ташвиш ғамларини бирор яқин кишисига тортинмасдан айтиб беришни, ундан бўлажак ҳаёт синовларидан ҳимоя ва кўмак сўрашни жуда истарди. У кўнглида шундай истак сезиб, иккиланганича бир неча лаҳза акасига жовдираб тикилди. Ниҳоят, акасидан нажот излагандек, унга бор гапни оқизмай-томизмай гапириб беришга қарор қилди. — Олдин гапимни эшитинг ака, кейин мени нима қилсангиз, қилаверинг. Шундай қилиб у акасига тунда бошига тушган барча гапларни айтиб берди. Энди керак бўлса, кўча қизи ролини ўйнаб, улардан қандай қасос олишни режалаштирганини ҳам яшириб ўтирмади. Давоми бор... Бу хикоя куп кисмли сукинмасдан сабр блан укийла бумасам укимайла .