Salom mening ismim javohir bu voqeaga 2yil buldi xolamlar yangi uy qurishayotgandi meni xasharga chaqirishdi ularnikida yotib ishlay boshlSalom. Ismim Baxrom. Yoshim 23 da. Men yozuvchi emasman va hozir yozayotganlarim real hayotimda bo’lib o’tgan voqea. Ishonish yoki ishonmaslik - sizning ishingiz. Bu voqea 4 yil oldin bulgan. Maktabni bitirib, hujjatlarimni Moliya institutiga tobshirdim.. Omadim bor ekan, birinchi yilning o’zidayoq o’qishga qabl qilindim. 186 ball, Kontrakt. Uyimdagilar rosa xursand bo’lishdi. O’qishga kirishga kirdim-u, lekinbir muammo bor edi. Yotoqxonada o’rinlar soni cheklanganligi sababli menga joy yetmay qoldi. Albatta Shaharda qarindoshlarim ko’p edi, ammo birovning uyida yashash – o’zingiz bilasiz. Xullas 2 nafar kursdosh o’rtoqlarim bilan birgalikda kvartira ijaraga oldik. Uy shahar markazida, o’qishga qatnash uchun juda qulay joyda edi. Remontiga kelsak, talabaga nima ham kerak: stol, stul va eskiroq bulsa ham divan va xolodilnik bor edi. Shu tarzda kunlar o’ta boshladi. Yosh bo’lganimiz sababli shahar hayotiga tezda moslashib oldik. Hammasi juda ajoyib ketayotgan paytda, birdan uy egasi uyini sotadigan bo’lib qoldi. Fevral oyi, sovuqda ko’chada qoldik. Do’stlarim bilan kelishib, to yangi uy topmagunimizcha qarindoshlarimiznikida turib turadigan bo’ldik. Toshkentda ikkiamakim va bir tog’am bor edi. Ko’chada qolganimni eshitgan kenja amakim, o’zimndan so’rab ham o’tirmasdan narsalarimni oldida, uyiga olib ketdi. Shunday qilib amakimning uyida yashay boshladim. Amakimning yoshi 27da bo’lib, uch yil oldin uylangan va endigina bir yoshga to’lgan qizchasi bor edi. Iqtizsodiyot universitetini tamomlab, NBUga ishga kirgan va shu tarzda toshkentda qolib ketgan edi. O’zi shaharga endigina kelgan vaqtlarida juda ko’b qiyinchiliklarni boshidan o’tkazganligi sababli-mi, boshqa hamyurtlariga qo’lidan kelgancha yordam berishga harakat qilardi. Meni-ku aytmasa ham buladi. Men hali endigina maktabga borayotgan vaqtlarimda amakim o’qishga ketganligi sabab ilgari u bilan juda kam, nari borsa yilida 2-3 martadan ko’rishar edim. Shuning uchun uni yaqindan unchalik tanimas edim. Birga yashay boshlagach, kundan-kunga uni yaqinroqdan bila boshlardim va brogan sari unga bo’lgan hurmatim orta borar edi. Haqiqatdan ham u juda halol, mehnatkash, hamma narsaga o’z kuchi bilan erishgan edi. Tanganing ikki tomoni bo’lganidek amakimning oilasida ham bir kichik muammo – kenayim bor edi. Kenayimning ismi Malika bulib u mendan atigi 1 yosh katta edi. O’zi yomon emas edi. Uyidakilari uni o’qitmasdan, kolejni bitirar-bitirmas uzatishgani sababli-mi, dunyoqarashi bir oz torroq ayol edi. U bilan oliy ma’lumotli, magistraturani ham tamomlagan amakim o’rtasida yer-u osmoncha farq bor edi. Men ham yoshligimdan juda ko’b kitob o’qiganligim uchun amakim bilan juda ko’p masalalarda fikrlarimiz bir joydan chiqar, bazida soatlab suhbatlashib o’tirar edik. Bechara kenayim suhbatimizga aralashishga qanchalik harakat qilmasin, jo’yali gap topolmas va har gal amakim uni “aqling yetmagan ishga aralashma” degandek jerkib berardi. Men esa shunday vaziyatlarda o’zimni noqulay his etar, va suhbat qiziq bulsa ham, charchaganimni bahona qilib, xonamga kirib ketadim. Kenayimning meni ko’rgani ko’zi, otgani o’qi yo’q bo’lsa kerak deb o’ylar edim. Ammo… Odatda o’qishim vaqtli tugagani sabab, uyga kelib jiyanimni o’ynatib turardim. Kenayim esa bu vaqtda kun bo’yi qilolmagan ishlarini qlib olardi. Shunday kunlarning birida kenayim yorildi… O’qishdan kelsam jiyanim uxlab qolgan ekan. “Bir oz dam olarkanman” o’yladim ichimda. Kenayim oshxonada nima bilandir band edi. Shu payt “Bahromjon, bir oz qarashvorasizmi?” deb chaqirib qoldi. Kirsam xamir qorib turgan ekan. – Bugun mehmon keladi, shunga osh qilmoqchi edim, amakingiz telefon qilib yana u-bu narsa tayyorlashimni buyurdilar. Shunga somsayam boshlab qo’yuvdim.- dedi. –Bo’ldi, kenayi, men nima qilay?– so’radim. –Men somsani duxovkaga tiqgunimcha sabzi archib tura olasizmi? – Hop bo’ladi – dedim-da, shartta sabzi archishga tushdim. Shunda kenayim gap boshlab qoldi: -Bu kenayim na muncha “tupoy” deb o’ylasayiz kerak-a? –Yo’g’-ey, kenayi nega unaqa deysiz? –Endi aytaman-da. Gohida o’zim ham o’ylab qolaman, “amakingizga mos emasman” deb. –Unaqa demang, kenayi, bir birilaga juda mossizlar- yupata boshladim o’zimcha – Endi amakimni fe’llari shunaqa-da, etibor bermang, bu “geneticheski”, dadam ham uyda doim shunaqa qiladilar, oyim ko’nikib ketganlar gap eshitaverib. Kenayim piqillab yig’lay boshladi. –Qanchadan-qancha joylardan sovchilar kelgan edi. “O’qimaganga tegmayman” deb turib olgan edim, bu tarafini o’ylamagan ekanman. “Qiz bolani husni bo’lsa bo’ldi, boshqa narsa kerak emas” deyishar edi, bekor gap ekan. Kalla bo’masa hammasi bir tiyn ekan. – kenayimning ko’zlaridan oqqan yoshlari qizib turga duxovkaga tushib “chirsss-chirss” ovoz chiqarar edi. Mundoq etibor berib qarasam, u rostdan ham juda go’zal edi. Hato hozir oshxonada, o’ziga umuman qaramagan paytda ham mening har kuni ertalab yarim soat bo’yanib, keyin institutga keladigan kursdosh qizlarimdan bir necha marta chiroyliroq edi. U oppoq, nozik qo’llari bilan o’zidan ikkita keladigan patnizni duxovkaga qo’ydi va davom etdi: –Ishxonalarida bitta eridan ajrashgan tasqara bor. Qachon qarama telefon qilgani-qilgan. Amakingiz ham o’sha telefon qilganida darrov boshqacha bo’lib, telefonni ko’tarib ketib qoladilar. – ichimdan bir nima o’tib ketdi. O’sha “tasqara” kimligini yaxshi bilar edim. Bir necha marta amakimning ishxonasiga chet ellik mehmonlar kelganda ingliz tilidan tarjimon kerak bo’lib qolgan va amakim men chaqirgan edi. O’shanda yoshi 25lar atrofidagi Nigora ismli yurist qizni ko’rgandim. O’ziga obdon oro berib olgan bu “madmuazel” bilan amakimning o’rtasida nimadir borligini sezgandim-u, “bu mening ishim emas” deb, etibor qilmagan edim. Hozir kenayimning gaplarini eshitib o’zimni go’yo aybdor his qila boshladim. –Hozir ham o’sha bilan birga bo’lsalar kerak. U o’qigan-da, aqlli, istalgan mavzuda suhbatlashishi mumkin. Men esa…- kenayim nimagadir to’xtab qoldi. Uning yapon animelaridagi qizlarnikidek katta-katta ko’zlari umidsiz derazaga tikilib turar edi. O’ylab qarasam, u hali ham yosh bola edi. Becharani bir dumalatib xotinga aylantirib qo’yishgan-u, “o’zi turmush qurishga tayyormi” deb o’ylab ham ko’rishmagan edi. O’rnimdan qanday qilib turganim-u, qanday qilib uning oldida paydo bo’lib qolganimni hozir ham bilmayman. Bilganim, “yig’lamang kenayi” deb barmog’im bilan avaylab ko’z yoshlarini artganim. Keyin, negadir birdaniga uni bag’rimga bosdim. U ham jon-jaxdi bilan meni quchoqlab yig’lay boshladi. Qasam ichib aytishim mumkinki, shu tobda uning ham, mening ham xayolimizda hech qanaqangi yomon niyat yo’q edi. Men, xuddu singlisini yupatayotgan akadek uni bag’rimga bosib turar edim. Shu alfozda bir necha daqiqa turdik. Keyin zo’rg’a tilga kirdim. -Inson o’zi shunaqa, yonginasida turgan boylikning qadrini bilmaydi, xafa bo’lmang.- shunda kenayim sekin boshini ko’tarib, ko’zlarimga qaradi. Umrimda hali qiz bolaga bunchalik yaqin turmaganim sababli-mi, bilmadim negadir boshqacha bo’lib ketdim. U bir oz ko’zlarimga tikilibadim pochcham va xolam dalada ishlardi qizlari madina kollejda o'qirdi og'li islom esa kollejni bitirib bo'lgandi qisqasi pochcham tatilga chiqqach men islom va pochcham xashar boshladik . Kunlarning birida rosa qizib ketdim madin kollejdan kelgan ekan undan muzday suv suradim u choy iching deb choy quya boshladi u egilib choy quyayotgan vaqtida emchaklari ko'rindi men termulib qarab turganimni ko'rib nimaga qarayapsiz dedi men o'zim shunchaki dedim. U kulib uyga ketdi men kechki vaqt ovqatlanib bulib dam olayotgan vaqtim madina aka algebradan qandaysiz menga yordam bering dedi men buladi mayli deb bordim xonasiga ustida xalat bor edi oldi qiya ochiq ekan ichida liyamkasi bor ekan buni keyin bildim u do'ngrayib olgandi men uni yonida o'tirdimda tushuntira boshladim uni ichiga birrov ko'zim tushib ketdi qarasam ko'kraklari yaqqol ko'rinar edi u nega qarayapsiz uyalayapman dedida kuldi men xazil qilib ketidan shapat urib erkakmanda ko'zim uzimga buysunmaydi dedim u o'ling siz bir dedi nima qipti sonidan ushladim Shunda u qulimni olib tashladi men juda chaqqonlik bilan uni chalqancha qilib ustiga o'zim chiqib oldim baqiraman buldi qiling derdi men uni quloqlarini orqasidan bo'yindan labidan busalar ola boshladim qo'llarini orqaga qayirib oldim ko'ylagani ko'tardim ichida trustik va faqat lyamkasi bor edi xolos men lyamkasini ko'tarib emchaklarini chiqarib oldim uni enchaklaridan tishlab emib boshlagandim xamki u baqirib kim bor dedi uni og'zini shu zaxoti yopib yonida yotgan ro'molini og'ziga tiqib quydim baxtimga uni ovozini xech kim eshitmadi qularini maxkam qayirib trustikini yecha boshladi amini juni olinganiga taxminan 2-3 kun bulgan ekan amiga tilimni tiqib kliptorini o'ynadim yalay boshladim u to'lg'onib ingray boshladi keyin yana emchaklaridan surdim qarshilik batamon sundi qo'llarini qo'yvordim trusikini yechib tawlab chotiga kirdimda ko'ylagini yechdim u o'zini yo'qotib quygandi u pip yalong'och buldi o'rnimdam turdimda eshikni ichidan qulufladimda yana davom eta boshladim uzim xam yechindimda uni og'zidagi ro'molini olib tashladim asbomimni namlam uni qini bo'ylab tez tez ishqaladim u imm ay devordi uchini sekin botirgandim ax og'ridi deb quli bilan chiqarib yubordi uchini yana tiqib oz oz tiqib chiqara boshladim u to'lg'onim kayf qilardi 7daqiqa shu zaylda davom etdim bir payti dodlab qaltiray boshladi amidan oqish suyiqliq chiqdi nazarimda u bushandi xuddi xushidan ketganga o'xshardi quloq soldim xansirab nafas olayapti kuzlarib suzilib o'ziga keldi chalqanchaqildimda amini suviga asbobimni namladimda ko'tiga tiradim turdi-da, birdan lablarini lablarimga bosdi. Boshim aylanib, nima qilishimni bilmay qoldim. Qo’llarim esa, o’zimga bo’ysunmay kenayimning nozik badanini silay boshladi. Nima qilayotganimni o’zim ham bilmasdim. Nazarimda ichimda boshqa bir Bahrom meni boshqarayotgandek edi. Qanday qilib uning ko’ylagini yechganimga o’zim ham hayronman. Apil-tapil u ham futbolkamni yechdi. Yana bir necha soniya, va ikkalamiz ham qip yalang’och turar edik. Bu men shu paytgacha ko’rgan eng yoqimli manzara edi. Kenayimning nurday oppoq badani xuddi nozik gulga o’xshar, qo’l tekkizsam to’kilib ketadigandek edi go’yo. Uning ko’zlarida chet el kinolaridaki qizlarga xos behayolikdan asar ham yo’q edi. U xuddi yosh boladek talpinardi. Yana lablarimni lablariga bosdim. Hayolimda vaqt to’xtab qolsa-yu, shu holat bir umr davom etsa deb o’ylardim. Bo’ynidan asta o’pib, pastga tusha boshladim. Ko’kraklaridan ohista o’pa boshlaganimda, kenayim ko’zlarini “chirt” yumib, ovozsiz yig’lardi. Shu payt negadir ko’z oldimga ko’chada qolgan kunim sovuqda sumkalarimni taksiga ortayotgan amakim keldi. O’zimdan-o’zim nafratlanib ketdim. Kiyimlarimni oldimda, oshxonadan chiqib ketdim… Kechki payt mehmonlar kel